Een zomer lang platliggen, bood naast beheersbaar houden van zenuwpijn, 28 uur per dag reflectietijd. Naast natuurlijk de overheersende vraag: wat lig ik hier in hemelsnaam te doen…. reflecteerde ik op: wat maakt werken in het onderwijs zo mooi? Waar laat ik me vangen in systeem en structuur? Waar zie ik het keer op keer te doorbreken?
In de hoop half augustus weer bruisend te starten – waarmee ik mijn eigen teleurstelling vlekkeloos regisseerde – werd het operatie op 30 augustus. En werd 20 september de dag dat ik voor het eerst naar Oss toe reed. De dag dat voor onze onderwijsgemeenschap voorgoed alles anders werd.
Geen protocol. Geen draaiboek.
Geen handelingsplan voor zo’n groot leed voor zoveel betrokkenen.
Kinderen mogen niet sterven.
Op ongelukken moest een verbod mogelijk zijn.
In het grote DOEN, vanuit het hart in verbinding met elkaar en de grote gemeenschap, vonden we antwoorden. Deed eenieder waar hij goed in is. En bleek een tetterende WhatsApp groep voldoende houvast te bieden. Een oh zo ongewenste aanleiding om mijn persoonlijke zomerreflectie bevestigd te zien.
Professionele intuïtie.
Dat is wat het is.
Ik gun iedere professional dat ie daar op durft te varen. Vertrouwt én retetrots is op de kwaliteit van de ander. Dat (noodzakelijke?) regelsystemen daar de bedoeling moge vinden…
Want
Eerlijk is eerlijk.
Dat het calamiteitenplan van de gemeente in no time samenkomst voor veel verdrietige mensen mogelijk maakte, was fijn.
Ook zoals het draaiboek waarin ongeschreven staat dat mijn lief iedere ochtend om 6.30 uur mij een kopje koffie op bed brengt.
Houvast.
Dat is wat ieder plan zou moeten zijn.
(Even) niet Evidence Based.
Ook ongeschreven en ongezegd.
Hou Vast
Samen
SAAM*
2d4an9