De leraar? Ja, de leraar! Leven en laten leven, leren en laten leren.

Kiezen voor kwalitatief sterke leraren, die echo van @onderwijsraad hoor ik nu al jaren als moraal van lang verhaal van rapporten, adviezen, regelgeving, en talloze debatten. En zeer terecht ook. Kinderen hebben recht op goed onderwijs. Goed onderwijs wordt gemaakt door goede leraren. Goede leraren ontwikkelen zich permanent. Er loopt geen ziel meer rond die daaraan twijfelt lijkt me zo.

Wat – en vooral wie – die goede leraar precies is en bovenal hoe je “sterkere sturing op kwaliteit” (@onderwijsraad) voor de bakker krijgt, en dat vakmanschap bewijst aan de ander en zo, is aanzienlijk minder helder. Niet enkel ‘twitterdebat’ bij een volgende publicatie getuigt daarvan….

Het immer ‘fijne wijzen naar de ander’ (je niet realiserend dat er dan drie vingers naar jezelf wijzen) krijgt om de zoveel tijd een nieuwe impuls. Taal en rekenen toch maar als teveel voor de hand liggend voorbeeldje…Dat kinderen niet meer goed rekenen en talen ligt aan de leraar, de leraar is niet goed opgeleid, opleidingseisen worden verzwaard, referentieniveaus voor voorliggend onderwijs worden ingevoerd (oeps een stukje later dan gepland…..), selectie aan poorten gemaakt, bewijslast in de vorm van toets scores wordt intensiever in het snoetje gehouden. Rekendidactiek vet bediscussieerd. Registers, waarbinnen onderhoud van bekwaamheid wordt gelegitimeerd, maken we voor alle professionals verplicht, scholen leiden en besturen doen we opbrengstgericht etceteraetcetera

Is dat hét antwoord op het niet meer goed kunnen talen en rekenen van ‘onze’ kinderen?! Echt waar?! Kan het me niet voorstellen. Die gedachte gaat namelijk van de te smalle overtuiging uit dat onderwijs per definitie hetzelfde is als leren. En dat is niet zo!

Kijk, er is echt maar één eigenaar van leren en dat is de lerende zelf. Of het nu een kind is, een student die leraar wil worden of een geroutineerde professional. Leren doe je zelf en kan een ander niet voor je doen! En wat je echt betekenisrijk leert – dus van jou en bij je blijft – wordt voornamelijk ingegeven door wat je nodig hebt, door waar je voor wilt gaan, morgen en/of verder weg, door wat je ontdekt hebt goed te kunnen, door waar je jezelf er eens goed onderuit voelde gaan, door… Het zou mooi zijn als het antwoord op de vraag waarom kinderen niet meer zo goed kunnen talen en rekenen ook eens vanuit dit perspectief zouden bediscussiëren en misschien zelfs beantwoorden. En dan niet enkel door de huidige beleidsmakers en de vijftigers (jaja hoor zelf ook bijna tot die club) maar door kinderen, jongeren, starters in vele beroepen…. Zou het heel, heel misschien zo kunnen zijn dat zij talen en rekenen – zoals we dat nu wensen te meten – een beetje minder gebruiken …..

De goede leraar is in staat om leren van de lerende zo goed mogelijk te bevoorwaarden! En dat is voor iedere lerende zo’n beetje anders. Daarvoor heeft de leraar een stevige opleiding nodig. En verwacht ik dat ie zichzelf goed kent. Over een reflectief vermogen en vragende grondhouding beschikt; dat alles vormt de basis van zijn professionele intuïtie. Vervolgens bied je de leraar de letterlijke en figuurlijke ruimte: professionele positie, professionele ruimte zo je wilt. En dus sterkere sturing op kwaliteit begint bij sturen op ruimt en positie; voor alle lerenden.

En weet je, een lerende getuigt graag van wat ie kan of weet, test zichzelf op velerlei manieren, en uh vindt het ook prima om grenzen voor zichzelf te verleggen en ook wat te voldoen aan die van anderen, viert graag (met anderen) de mijlpalen, de resultaten die zijn bereikt. Veel veel meer dan alleen talen en rekenen. Doe daar een beroep op > op dat willen……

Kom maar op met dat Register voor Bestuurders! Knal er graag wat in! Op mijn manier, dat dan weer wel….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.